پاهایت را بگذار اینجا…
درست روی قلبم…
ببخش مرا …
چیز دیگری نداشتم که فرش قدومت کنم …
آهسته قدم بردار اینجا…
تارو پود این فرش قرمز پر از گل احساسم است

بخونش بخدا خیلی قشنگه 

دختری با مادرش در رختخواب

درددل می کرد با چشمی پر آب

گفت:مادر حالم اصلا خوب نیست

زندگی از بهر من مطلوب نیست

گو چه خاکی را بریزم بر سرم؟

روی دستت باد کردم مادرم

!

سن من از بیست وشش افزون شد

دل میان سینه غرق خون شد

هیچ کس مجنون این لیلا نشد

شوهری از بهر من پیدا نشد

!

غم میان سینه شد انباشته

بوی ترشی خانه را برداشته

!

مادرش چون حرف دختش را شنفت

خنده بر لب آمدش آهسته گفت

:

دخترم بخت تو هم وا می شود

غنچه ی عشقت شکوفا می شود

غصه ها را از وجودت دور کن

این همه شوهر یکی را تور کن

!

گفت دختر مادر محبوب من

!

ای رفیق مهربان و خوب من

!

گفته ام با دوستانم بارها

من بدم می آید از این کارها

در خیابان یا میان کوچه ها

سر به زیر و با وقارم هر کجا

کی نگاهی می کنم بر یک پسر

مغز یابو خورده ام یا مغز خر!؟

غیر از آن روزی که گشتم همسفر

با سعیدویاسر وایضا صفر

با سه تاشان رفته بودم سینما

بگذریم از مابقی ماجرا!

یک سری هم صحبت صادق شدم

او خرم کرد آخرش عاشق شدم

یک دو ماهی یار من بود و پرید

قلب من از عشق او خیری ندید

مصطفای حاج علی اصغر شله

یک زمانی عاشق من شد،بله

یک دو سالی ریخته بودیم روی هم

می زدم با او به هرجایی قدم

بعد او من عاشق جعفر شدم؛

چون گذشت بار دیگر خر شد

بعد جعفر یار من عباس بود

البته وسواسی وحساس بود

بعد ازآن وسواسی پر ادعا

شد رفیقم خان داداش المیرا

بعد او هم عاشق مانی شدم

بعد مانی عاشق هانی شدم

بعدهانی عاشق نادر شدم

بعد نادر عاشق ناصر شدم

مادرش آمد میان حرف او

گفت: ساکت شو دگر ای فتنه جو

!

گرچه من هم در زمان دختری

روز و شب بودم به فکر شوهری

لیک جز آن که تو را باشد پدر

دل نمی دادم به هرکس اینقدر

خاک عالم بر سرت ،خیلی بدی

واقعا که پوز مادر را زدی

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو با ما سخن عشق همان است که رفت

که در این وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما

غزل توست که در قولی از آن ما نیست

تو چه رازی که بهر شیوه تو را می جویم

تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم

در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست

این که پیوست به هر رود که دریا باشد

از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست

من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم

این تو هستی که سزاوار تو باز اینها نیست

دگردرمان دردش دیرشد دل

چه زودازسیرعالم سیرشد دل

 دل پیران جوان دیدم ولی من جوان بودم که ناگه پیرشد دل

همه می گویند گل سرخ خار دارد

در این فکرم که چرا کسی نمی گوید

این بوته خار،گل دارد.

رهایم کن" لب ریز نکن ساغر ما را بر باد نده

,آبرو را این جام شراب نیست,

آبروهست بازیچه نکن این دل ما را *

مستانه نکن چشم خمارت وارسته نکن 

ناز صدایت

 شب گریه نکن,قریب من,

 مست ره توشه نکن این

 دل ما را *

 صبر نظر از که ارث بردی؟

 کاین گونه مرا سنگ صبوری؟!؟

 بشکن نظرت,که نشکنم من صاحب دل

 این سنگ صبور را *

ثابت قدم از راه شبانه لب ریز ز هر شعر

و ترانه این گونه هوس باز و خرامان

سرکیسه نکن دفتر ما را *

 لب ریز نکن ساقر ما را مستانه نکن

این شب ما را

 تو چشم خمارت همدم ماست تنها گذار

 عزلت ما را