✽•· به آغــوشِ تو مُحتاجَــم بَرای حِس آرامــش ·•✽

✽•· بَرای زندِگــی با تــو پر اَز شوقــم پـــر اَز خواهِــــش ·•✽

✽•· به دَستــــــای تـــــــــو مُحتاجـَــم برای لَمسِ خوشبختــــی ·•✽

✽•· واســـــه تَسکیـــــنِ قَلبـــی که بــَـراش عادَتـــــــــ شُــده سَختــی ·•✽

✽•· به چشمـــــای تو مُحتاجَــم واســه تَعبیرِ ایـن رویـا که بازَم میشه عاشـق شـد ·•✽

✽•· تو ایــن بی رَحمیه دنیــــــا ·•✽

✽•· بــــه لَبخنــــدِ تو مُحتاجــَـم که تنهـــــا دِلخوشیـــم باشه ·•✽

✽•· بــِــزار دُنیـــایِ بی روحـَــــم به لَبخندِ تو زیبــا شه ·•✽

✽•· به تــو مُحتاجمــو باید پَناه هِق هِقَم باشـی ·•✽

✽•· هَمیشه آرِزومـ بوده که روزی عاشِقَم باشی ·•✽

نازنین لیلای من امشب برایم ناز کن
ساز دلتنگی مزن آغوش خود را باز کن

من نمیدانم چه شد گشتی تمام هستیم
بال بگشا امشبی را سوی من پرواز کن

شعر لالایی بخوان در گوش من ای نازنین
با صدای دلنشینت بر دلم اعجاز کن

آمدی خوش آمدی مهمان به قلب خسته ام
اه ای لیلای من این عشق را احساس کن

مثل مرغ بیکسی کنج قفس کز کرده ام
رحم کن امشب بیا قفل قفس را باز کن

همنفس شو با نفس هایم زمن کن دلبری
بوسه ای بر چین و این حال مرا پر رازکن

گرچه من سنگ صبور و شاعری دل خسته ام
عشق را با شعر های من بیا دمساز کن
جواد الماسی

حال من حال اسیری ست
که هنگام فرار
یادش افتاد کسی منتظرش نیست،
نرفت.

پیک اول را که در پیمانه ریخت...             
آبرومان در ره میخانه ریخت...

پیک دوم را به عشق او زدیم....
باده سر شد، ما همه هو هو زدیم...

پیک سوم را زدیم و سوختیم...
تار دل بر پود مستی دوختیم...

پیک چهارم پیک اهل راز بود...
ساقی با میخوارگان دمساز بود...

پیک پنجم پرده را از هم درید..
مژده کشف و شهود دل رسید..

پیک شیشم همرهی با دار بود...
شوق وصل و وعده دیدار بود...

پیک هفتم ما همه ساقی شدیم...
ساقی و جام می و باقی شدیم...

هفت پیک عشق مستم کرده است...
ساقی امشب می پرستم کرده است...

مهربان یاد تو بر شعر من جان می دهد
درد من را چشم تو یک باره درمان می دهد

عشق من با هر حضور تو بهاری می شود
در رگم خون امیدی تازه جاری می شود

ای صدای تو ترنمهای باران بهار!
بر کویر سینه ام باران مهرت را ببار

ای نگاه تو خروشان تر ز دریای دلم!
خیره شو در من که بگریزد هراس باطلم

ای تو رویای بزرگ و خوب فرداهای من!
غم چه رونق می دهد بر عشق بی همتای من

مهربان عشق تو معنای ایمان من است
یادت آرامشگر غمهای پنهان من است

خیز و با من تا به اوج آسمان پر واز کن
شعر هم پرواز بودن را بیا آغاز کن

خیز و با من تا به دریای پر از رویا بیا
مهربان با قلب من!

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه ، از خیابانی که نیست !

می نشینی روبروم ، خستگی در می کنی

چای می ریزم برایت ، توی فنجانی که نیست !

باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است ؟!

شعر می خوانم برایت ، واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم ، توی گلدانی که نیست !

چشم می دوزم به چشمت ، می شود آیا کمی

دستهایم را بگیری ، بین دستانی که نیست ؟!

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو

پشت پایت اشک می ریزم ، روی ایوانی که نیست

می روی خانه لبریز از نبودت می شود

باز تنها می شوم ، با یاد مهمانی که نیست !

بعد تو این کار هر روز من است

باور این که نباشی ، کار آسانی که نیست .