ای باد خوش که از چمن عشق می رسی
بر من گذر که بوی گلستانم آرزوست
در نور یار صورت خوبان همی نمود
دیدار یار و دیدن ایشانم آرزوست

آمدی ... پنجره ای رو به جهانم دادی
ماه را در شبِ این خانه نشانم دادی

چشمهایم را از پشت گرفتی ناگاه
نفسم را بند آوردی و جانم دادی

جان به لب آمد و اسم تو نیامد به زبان
تا به شیرینیِ یک بوسه دهانم دادی

از گُلِ پیرهنت ، چوب لباسی گُل كرد
در رگِ خانه دویدی ...
هیجانم دادی

در خودم ریخته بودم غمِ دریاها را
چشمه ام کردی و از خود جرَیانم دادی

سر به زانوی تو خالی شدم از آن همه بغض
مثل یک خوشه ی انگور ، تکانم دادی

شوقِ این جانِ به تنگ آمده ، آغوشِ تو بود
آن چه می خواستم از عشق ، همانم دادی

تو در این خانه ی بی پنجره ، "صبح" آوردی
روشنم کردی و از مرگ ، امانم دادی ...!

کجاها را به دنبالت بگردم شهر خالی را…!؟
دلم انگــار باور کــرده آن عشق خیالـی را

نسیمی نیست… ابری نیست… یعنی:نیستی در شهر
تـــــو در شـهری اگــر باران بگیرد این حوالـی را

آسمان غصه نخور!
اشک نريز!
شانه ام مرهم توست
آسمان گريه نکن!
دل من مي گيرد
در پس پرده ي تنهايي خويش ،
مرغ مايوس اميدم بخدا مي ميرد...
روبرويم بنشين..
تا خودم اشک پر از حزن تو را پاک کنم...
غم مخور ،
جاي تو من مي گريم تو بخند
 بايد آرام آرام ،
دست بي منت احساسم را ،
با نفس هاي غم اشک تو نمناک کنم
آسمان غصه نخور !
دل بيچاره ي من هم تنگ است
درعوض جنس دل آدمها ،
بخدا از سنگ است
نکند، به دل پاک تو هم سنگ زدند؟
به حرير دل معصوم تو هم چنگ زدند؟
آسمان اشک نريز...

بت پرستم به گمان از شب برگشتن تو

يک بوسه به من بده که فردا رمضان است
قطاب لبان تو در اين ماه گران است